Hep bir şeyler için koştum, çabaladım. İçimdeki bitmek bilmez, tükenmez eksiklik hissi ile ile bir şeyler ya da birini aramak için koştum, koştum... Ne aradığımın farkında değildim ama ben bir eksiklik ile bulmaya çabaladım, tatmin etmedi beni bulduğum, ulaştığım sonuçlar beni bir türlü... Hayatı hep zindan gibi gördüm bu yaşıma kadar. Aradığım "şey" için hep birilerinin beklentilerini karşılamaya çabaladım, hiç kendimi düşünmedim. Benim mutluluğum bu zindanda kaybolmuşsa başkalarına yetebilmeliydim... Ama olmadı. Kısa bir süre önce fark ettim ki aradığım, eksikliğini hissettiğim şey bendim. Ben o kadar vazgeçmiştim ki benden, mutluluk bu yüzden hep kaçıyordu benden. Ben önce kendimi bulmalıydım.
Kendimi bulmak için çabalamaya başladığımdan beri daha mutlu hissediyorum kendimi. Giydiğim her kıyafetle bile zindan olduğumu belli eden siyahlardan arındım. Daha renkli bakıyorum şimdi bana... Kendimi bulmadan, hiçbir eylem bana yetmeyecek çünkü. Bunu şimdi daha iyi anlıyorum.
